Vorige week stond mijn buurvrouw voor de deur – haar bakfiets was doormidden gebroken. Samen hebben we hem naar haar huis geduwd, en het raakte me diep. Ze is sinds kort alleen met haar twee kleine kinderen en doet alles om voor hen te zorgen. Tot nu toe hield ze vol met haar oude bakfiets, ondanks de gebreken.
Nu stond ze daar, zonder bakfiets om haar kinderen naar school en andere plekken te brengen. Het was een moment van kwetsbaarheid voor haar, en ik voelde de impact van haar situatie. Ik herinnerde me hoe het vroeger voor mij was, toen ik elk dubbeltje moest omdraaien. En nu ik meer financiële ruimte heb in mijn leven, dacht ik: waarom zou ik niet helpen als ik het kan?
Ik nam een besluit, waar mijn ego even tegen sputterde, maar waarvan mijn ziel een vreugdesprong maakte. Ik besloot een nieuwe bakfiets voor haar te bestellen via www.nobufietsen.nl
Ik wilde het aanvankelijk stilhouden en haar gewoon laten verrassen. Maar uiteindelijk besloot ik toch om haar te vertellen dat de fiets zou komen, omdat ik wilde dat ze wist dat dit gebaar uit een oprecht hart kwam, zonder enige verwachting. Zodat ze geen achterdocht of iets zou moeten voelen…
Haar reactie was hartverwarmend: verbaasd, blij en ongelooflijk dankbaar. Gisteravond hebben ze de fiets gebracht, helemaal klaar om te gebruiken. De mensen van Nobu waren ontzettend behulpzaam. Vanaf vandaag kan ze weer zorgeloos fietsen met haar kinderen, en volgens haar rijdt de fiets super!
Dit gebeurde niet zomaar. Het was een moment van bewustwording voor mij. Het besef dat als je kunt delen, hoe klein of groot het gebaar ook is, je echt het verschil kunt maken. Het is zo simpel, maar zo krachtig. Vanuit het hart geven is iets dat een wereld van verschil kan maken voor een ander.
Ik hoop haar mee te geven dat ze altijd mag weten dat ze hulp mag vragen. Er is een positieve golfbeweging die ontstaat als we elkaar steunen. Soms heeft de één iets meer en de ander iets minder, maar als we hierin de balans zoeken, kunnen we zoveel voor elkaar betekenen. Haar onafhankelijkheid als alleenstaande moeder is belangrijk, maar ook het besef dat het oké is om hulp te vragen en ontvangen. Het maakt niet uit hoe klein het gebaar is, als we elkaar maar blijven helpen, kunnen we samen heel ver komen. Gewoon doen, zonder te veel te denken. Soms is dat alles wat nodig is.
Nadat ik dit verhaal op mijn sociale media deelde, kwamen er zoveel liefdevolle reacties, dat ik nu ook verder durf te denken en zelfs overweeg om iets op te richten voor moeders in gelijkaardige situaties. Wordt vervolgd…
Met liefde,
Yvonne
